หลังจากแยกอักษร สูง กลาง ต่ำ ได้แล้ว  เด็ก ๆ ก็ได้ลองคิด “ประโยคสำคัญประจำหมู่บ้านอักษรเสียงกลาง ครูรู้สึกว่าค่อนข้างท้าทาย เป็นสิ่งที่ไม่ง่าย จึงไม่ได้คาดหวังถึงความสมบูรณ์ของประโยค แต่อยากให้เด็ก ๆ ได้ลองดูก่อน ทว่าเมื่ออธิบายหลักของการแต่งประโยค ว่าต้องใช้คำให้ครบทุกเสียง เสียงละ 1 คำเท่านั้น ไม่ถึง 5 นาที เด็กคนหนึ่งพูดเสียงดังขึ้นมาว่า “กูจะดื้อต่อไป ไอ้บ้า”  นับว่าเป็น ประโยคอักษรกลางที่มีทั้งเสียง ก จ ด ต ป อ บ ครบถ้วน!……แม้จะเป็นประโยคที่สุดท้ายครูไม่สามารถเลือกมาให้เด็ก ๆ ในชั้นเรียนท่องจำได้ แต่นับว่า พวกเขาเข้าใจแนวคิด  ประสบความสำเร็จแล้วในแง่ของหลักการ แต่คงต้องทำงานเรื่องความเหมาะสมอีกสักเล็กน้อย  

     บรรยากาศในห้องเรียน เริ่มครึกครื้น เด็ก ๆ สนุกสนานเฮฮา เมื่อคำที่ครูปรามไม่ให้พูด กลับกลายเป็นประโยคการเรียนรู้ในห้องเรียนขึ้นมาได้ แถมยังเป็นในวิชาภาษาไทย ที่ครูประจำชั้นสอนเองอีกด้วย 

เด็ก ป.4 รุ่นนี้ ไม่มีใครรู้จัก “ไก่จิกเด็กตายบนปากโอ่ง” มาก่อน หรืออาจจะรู้ แต่ไม่มีใครพูดขึ้นมา ข้อดีคือ ทำให้เด็กไม่ยึดติด ทำให้ง่ายที่จะเกิดความเป็นไปได้หลากหลาย แม้ว่าภายหลังที่เด็กได้เรียนเรื่องนี้แล้ว ครูจะบอกให้เด็กกลับไปถามคุณพ่อคุณแม่ว่าประโยคอักษรเสียงกลางในสมัยคุณพ่อคุณแม่ยังเป็นนักเรียนคืออะไร และเด็ก ๆ ก็มาตอบว่า “ไก่จิกเด็กตายบนปากโอ่ง”

     มีเด็กคนหนึ่งที่กลับไปคิดประโยคอักษรเสียงกลางที่บ้าน เธอมาเล่าให้ฟัง “พ่อบอกว่าให้หนูเขียน ไก่จิกเด็กตายบนปากโอ่ง แต่หนูไม่เอา” สิ่งที่เด็กคนนี้เขียนประโยคมาให้ครูอ่านคือ “กาจ้องดูเต่าบนปากโอ่ง” ซึ่งเราจะเห็นว่า เด็กเรียงคำแบบ ไก่จิกเด็กตายบนปากโอ่ง แบบไม่สลับอักษรใดเลย แต่เรื่องราวนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เด็กได้ใช้ประสาทสัมผัส และหาความเป็นไปได้อื่นๆ แน่นอนว่า ไม่ใช่เด็กทุกคนที่สำเร็จในการแต่งประโยค แต่ทุกคนได้ลองพยายาม เราได้ให้ความสำคัญกับ การลองดูก่อน การไม่ทับถมกัน และการไม่น้อยเนื้อต่ำใจว่าครูไม่เลือกประโยคของเขา เรา (หมายถึงทั้งครูและเด็ก) พยายามที่จะช่วยกันสร้างบรรยากาศของห้องเรียนที่ปลอดภัยสำหรับความคิดเห็นของทุกคน