นอกเหนือจาก นาฬิกาที่บอกเวลา ที่ค่อนข้างนามธรรม เด็ก ๆ ได้เรียนรู้ถึงการเดินไปข้างหน้าแบบไม่ถอยหลังกลับของวันเวลา เช่นอายุของพวกเขา ที่นับไปข้างหน้า ไม่เคยถอยหลัง แต่ละปี พวกเขาอายุเพิ่มขึ้น เติบโตขึ้น

     ใน 1 นาทีมี 60 วินาที เราลองกระโดดตามจังหวะของเข็มวินาทีกัน 60 ครั้ง เด็ก ๆ สนุกและเหนื่อย เวลาในโลกของเราผ่านมาเนิ่นนาน แล้วเวลาชั่วอึดใจล่ะ นานแค่ไหน เด็กบางคนอาสากลั้นหายใจ แล้วเพื่อนที่เหลือช่วยกันนับ เวลาหนึ่งชั่วก้านธูป (เราจุดธูปกันในห้อง) เวลาชั่วหนึ่งกะลา (เรานำกะลาที่เจาะรูวางบนผิวน้ำแล้วสวดมนต์ด้วยกัน)

     นาฬิกา มาจาก นาฬิเกร ในภาษาบาลี แปลว่า มะพร้าว สมัยก่อนมีการจับเวลาการสวดมนต์ของพระ วันนั้นเราเลยได้รู้ว่า นะโม 3 จบ นานเท่ากับ หนึ่งชั่วกะลาครึ่ง บทสวด ยะโตหัง ภะคิณี ฯลฯ (ขององคุลิมาล) ก็นานเท่ากับ หนึ่งชั่วกะลาครึ่ง เช่นกัน

     มีเด็กคนหนึ่งมาบอกครูในยามเช้าที่ได้พบกัน ว่าหนูรู้แล้วนะว่าพอถึงฤดูหนาว ครูน่าจะให้เราเรียนเวลา ด้วยการนั่งดูน้ำแข็งละลาย แล้วนับว่า 1 ชั่วก้อนน้ำแข็งละลาย มันนานเท่าไหร่

     การเรียนรู้ในเรื่องวิชาการ จะสัมพันธ์สอดคล้องไปกับพัฒนาการภายในของพวกเขา และสิ่งสำคัญคือการมีส่วนร่วมในบทเรียนของเด็ก ๆ เด็กในวัยนี้เขากำลังทดลอง ทดสอบ ในขอบเขตต่าง ๆ ที่โลกรอบตัวมี และเราก็ให้เขาได้ทดลองในเรื่อง “เวลา” อย่างหลากหลาย

      การเรียนรู้ผ่านการลองผิดลองถูก ในการลงมือกระทำ ผ่านความผิดพลาด ไม่แน่นอน (เช่นความผันแปรที่ขึ้นอยู่กับขวดน้ำ ของรูที่เจาะ ในนาฬิกาขวดน้ำ) เห็นความพยายาม เห็นปัญญาของมนุษย์รุ่นที่ผ่าน ๆ มา ก่อนที่เราจะนำเด็ก ๆ ไปสู่การดูเวลาแบบมาตรฐานสากล ซึ่งเป็นอีกหนึ่งกฏ กติกา ที่ทุกคนในโลกใช้ร่วมกัน